SUPERDEMOCRATIE

In deze ‘typografische schilderijen’ speelt de kunstenaar met woord en beeld. Hij onderzoekt de mogelijkheid om woorden, dingen en beelden uit de culturele realiteit los te maken en ze als lege tekens in de kunst op te nemen. Broodthaers speelt ook met het begrip schilderij en de vermelding ‘De wereld van …’. Een schilderij wordt gezien als een ‘wereld’. Hij stelt het hier ook letterlijk zo, alleen is het schilderij een wit doek met een gedepersonaliseerde opdruk. Het zijn schilderijen zonder persoonlijke toets. De wereld van de culturele persoonlijkheden (Marx, Nietschze, …) die hier opgeroepen wordt, is een mentale wereld. De typografie, de gedateerde presentatie en de lay-out zorgen voor een typische, nostalgische sfeer, die herinnert aan de eeuw die Broodthaers’ voorkeur wegdroeg: hij prefereerde de grote kunst van Rubens, Delacroix en Ingres, met een duidelijke voorkeur voor de negentiende eeuw. Hij was een oerromanticus.