SUPERDEMOCRATIE

Het diptiek *Eerste Huwelijk - Tweede Huwelijk* functioneert als een provisorische architectuur waarin het publiek een nieuwe verhouding tot de museale ruimte kan ontwikkelen. In zekere zin vormt dit netwerk van mogelijke relaties de grondstof van Kinoshita’s praktijk – reden waarom haar werk in de jaren negentig vaak terugkeerde in de allereerste beschouwingen omtrent wat later “relationele esthetiek” zou gaan heten. In de onderscheiden, aanpalende ruimtes van *Eerste Huwelijk* en *Tweede Huwelijk* werden verschillende animatiefilms geprojecteerd waarin de poreuze grenzen tussen droom, werkelijkheid en narratieve fictie worden afgetast en geënsceneerd; de film uit *Eerste Huwelijk* wordt bijvoorbeeld geprojecteerd op een automatisch open- en dichtklappend Luxaflex-luik.