SUPERDEMOCRATIE

Midden jaren negentig ontwikkelt Marthe Wéry “nieuwe manieren” om te schilderen om de mogelijkheden van het doekoppervlak optimaal te benutten; een periode van radicaliteit gaat over in een meer kleurrijke, zij het nog altijd rigoureuze fase waarin bepaalde thema’s die op de achtergrond waren verdwenen, terug opduiken (architectuur, licht, enz.). Hiervan getuigt de reeks Calais, begonnen in 1995 en stopgezet met het overlijden van de kunstenares. Het betreft een grote installatie van mdf-panelen, in een lichtblauwe kleur die van donker blauwgrijs overgaat naar een heel fris lichtblauw. Het geheel is wat we vandaag een “variabel medium” noemen, i.e. een soort plastische partituur (in de muzikale betekenis van de term), die bij elke voorstelling opnieuw moet worden vertolkt. Net als bij een vertolking van een muziekstuk, wordt de voorstelling van het werk telkens weer op een andere manier onthaald.