SUPERDEMOCRATIE

Giambattista Tiepolo wordt aanzien als de laatste Venetiaanse schilder van de Rococo . Hij overspoelde de aristocratie met kwalitatief hoogwaardige schilderingen in heldere kleuren. In een grootse theatrale setting decoreerde hij in opdracht de kerken en paleizen van clerus en adel. Maar als men voorbij de virtuoze schilderstijl kijkt, ziet men hoe scherpzinnig, ironisch en spottend Tiepolo kon zijn voor zijn broodheren. Een element van het oeuvre dat goed herkenbaar is in de reeksen ‘Capricci’ en’ Scherzi di fantasia’ hier in de tentoonstelling aanwezig. Deze etsen bruisen van ironie op ons hier overgebracht via eigenaardige, theatrale creaturen. In de vijf werken binnen de ‘The Pink Spy’-reeks van Narcisse Tordoir, heeft de kunstenaar een gelijkaardige theatrale compositie als uitgangspunt genomen. Ook hier roept de enscenering vragen op, er heerst een vorm van sacraliteit, waar de taferelen van Tiepolo bulken van frivoliteit en overdadige ornamenten. De personages zijn stil en oplettend te midden van het puin, de rommel, de krassen en de vlekken die afkomstig zijn van de opnamestudio maar ook van latere restanten tijdens het bewerken en assembleren van dit beeld. Met deze later aangebrachte restanten confronteert Tordoir de kijker die in de eerste plaats te maken krijgt met een fysiek vlak beeld, eerder dan een afbeelding als reproductie van de werkelijkheid. Met deze handelingen en bewerkingen mystificeert Narcisse Tordoir de grote tableaus nog meer doordat grote verhaallijnen uitblijven. Er ontstaat een pre-surreële beeldtaal waarbij de context is weggelaten.