SUPERDEMOCRATIE

De bruidsjurk op de sofa maakt samen met het fotoalbum en de foto aan de muur deel uit van een installatie van Ria Pacquée. Het vormt de neerslag van haar performances waarin ze een subtiel spel speelt met de alledaagse realiteit. Getransformeerd tot het typetje ‘Madame’ neemt ze deel aan het dagelijkse leven en gaat er volledig in op. Haar kunst is dus geen directe weergave van onze maatschappij maar zweeft tussen realiteit en fictie. Zo benadrukt Pacquée bepaalde aspecten van het leven. ‘Madame’ gaat anoniem op in de eenzaamheid van de haar omringende wereld en straalt zo een haast voelbare wanhoop uit. Haar foto’s zijn doordrongen van een gemis, van eenzaamheid en melancholie waartegen je machteloos staat en waardoor je soms verzwolgen wordt. Maar we zien ook een ‘Madame’ die steeds op zoek is naar iets wat dit gemis kan opheffen. Dit laatste brengt ook humor in haar performances. Humor die nu eens snijdend, dan weer zalvend is maar steeds de indruk wekt dat ‘Madame’ toch niet zo weerloos is als ze in eerste instantie lijkt. Ook in deze installatie zien we ‘Madame’ die weigert kopje onder te gaan in de eenzaamheid. Ze poseert in bruidskledij in een groene omgeving en voor het stadhuis, zoals het hoort op een bruiloft. Er is echter telkens één grote afwezige die haar eenzaamheid extra in de verf zet. Ook de bruidsjurk en het opengeslagen fotoalbum die beide verlaten op de sofa liggen, versterken dit gevoel van eenzaamheid. De leegte is nog niet opgevuld, de zoektocht is nog niet voltooid. En toch weerhoudt deze leegte, dit gemis van een bruidegom ‘Madame’ er niet van te participeren aan het alledaagse leven en te doen waar ze nood aan heeft. Ondanks het feit dat ‘Madame’ een fictief personage is, wekt ze bij de toeschouwer ook herkenning op en zetten haar performances op die manier aan tot reflectie.