Superdemocratie – de Senaat der Dingen
Ode formuleert een esthetica van conformiteit en uniformiteit. De acteurs, allemaal gekleed in katoenen T-shirts en broeken in dezelfde lichte kleur, voeren voorgeschreven bewegingen uit die dagelijkse acties en reacties parodiëren. Toch wordt de choreografische perfectie zo nu en dan onderbroken. De soundtrack bestaat uit luide, rauwe muziek en een tekst die de ode uit de titel zou kunnen zijn.
Dit is een sleutelwerk in het vroege oeuvre van Alimpiev. Terwijl het een directe visuele verwijzing naar de sociale en culturele details van de post-Sovjet-Russische samenleving vermijdt, doet de enscenering denken aan een 'collectivistische' performance van het Russische avant-gardetheater uit de jaren net voor en net na de revolutie van 1917.
Ode is ook een eigentijdse belichaming van ostranenie, de 'defamiliarisering' die de criticus Viktor Shklovsky (1893-1984) theoretiseerde en die nauw verwant is aan het Verfremdungseffekt van Brecht. Shklovsky schrijft: 'Kunst is een manier om het kunstvolle van een object te ervaren, het object zelf is niet belangrijk.’