SUPERDEMOCRATIE

Guy Mees stamt af van een generatie kunstenaars die ten tijde van de Zero-beweging hun gedachtegoed vorm gaven. Deze groepering zette zich af tegen bestaande conventies en zocht naar een nieuwe beeldtaal. De methode van het vergeten en niet conformeren, zorgde voor nieuwe inzichten die ook in het werk van Mees zichtbaar werden. Hij hanteerde diverse media om dit vooropgestelde te bereiken. Echter, hoe uiteenlopend zijn werken ook zijn, een persoonlijke dialectiek naar schilderkunst lijkt steeds zichtbaar. Mees schijnt de schilderkunst te willen openbreken, in vraag te stellen en te onderzoeken. In zijn laatste werkjaren lijkt de kunstenaar zijn artistieke boodschap minder abstract te formuleren. Zo ook hier krijgt het werk een figuratieve leesbaarheid. Mees heeft namelijk kleurpapier doorknipt en opgehangen als een ritmisch spel op de muur. In associatie met de titel lijkt het onmiskenbaar dat het hier om jurkjes en luchtige kledij gaat, een imaginair ballet dat zich voor onze ogen ontplooit.