Jacques Lizène
Jacques Lizène (°1946, Ougrée, België) is een van de meest productieve leden van het Luikse kunstenaarscollectief CAP (Cercle d'Art Prospectif), waartoe ook Pierre Courtois, Jacques Lennep, Jacques-Louis Nyst en Jean-Pierre Ransonnet behoorden. In de periode 1972-1982 ontwikkelden ze samen een aanzienlijk oeuvre, dat we vandaag 'relationeel' zouden noemen. Hun aanpak deed denken aan Fluxus, hoewel Lizène zijn eigen werk als 'Non-Fluxus' karakteriseert. Fluxus omarmt het leven, maar Lizène beweert er tegenin te gaan en aarzelt niet om zijn eigen persoon in te zetten om dit te bewijzen: op vroege leeftijd liet hij een vasectomie uitvoeren.
Hij ziet zijn werk als producten die geproduceerd worden door een virtueel Institut de l'Art Stupide. Ze zijn 'makkelijk', 'onbelangrijk', 'belachelijk' zelfs. Lizène rebelleert tegen heel wat dingen, maar vooral tegen de waarden en attitudes van de elite-kunstwereld. Hij wil dat al haar instellingen de kwelling ondergaan van bespot te worden: het museum, de galerie en vooral de kunstenaar. Lizène lacht met elk 'ernstig' esthetisch discours, dat in feite niets anders is dan pretentieus leeg geleuter. Dat is waarom hij zichzelf presenteert als 'een kleine meester uit Luik uit de tweede helft van de 20ste eeuw'. Toch is het precies door deze zelfspot dat Lizène aandacht krijgt van de instellingen waartegen hij rebelleert.
Uiteindelijk behoort de 'nar' Lizène tot de kunstwereld die hij belachelijk maakt, en hij is zich hier goed van bewust. De paradox van subversie – dat elk systeem alleen van binnenuit kan worden ondermijnd – schraagt zijn hele praktijk.