SUPERDEMOCRATIE

René Heyvaert (1929–1984, Gent, België) volgde een opleiding als architect aan het Gentse Sint-Lucasinstituut waar hij afstudeerde met een ontwerp voor een museum. Zijn architectonisch oeuvre is beperkt, maar wordt toch als belangrijk beschouwd in een internationale traditie waarbij de Amerikaanse architectuur als voorbeeld gold.

Bij zijn keuze voor beeldende kunst heeft zijn gezondheidstoestand meegespeeld maar de motor hiervoor was vooral zijn reflectieve ingesteldheid. In 1972 stelt hij voor het eerst tentoon. Een bredere waardering komt er maar pas na zijn dood. In ‘Inititiatief 86’ stelt Kasper König hem centraal in zijn selectie van Belgische kunst. Sindsdien geldt Heyvaert als een belangrijke figuur in de naoorlogse avant-garde van het land.

Zijn oeuvre wordt gekenmerkt door basisingrepen met een geometrisch karakter op materialen – hout, karton, metaal - en alledaagse voorwerpen zoals een lepel, schoenen, een veegborstel... Door de confrontatie tussen die twee wordt zowel de immanentie van het materiaal benadrukt, als de geestelijke, wiskundige ingreep van de mens.

Het werk van Heyvaert is ingetogen en sober, maar ook subversief en verontrustend. Het kan worden omschreven als een fundamenteel formalisme, of zelfs een formeel fundamentalisme. In tegenstelling tot wat je op het eerste zicht zou kunnen denken, zijn Heyvaerts beeld-objecten (tekeningen, kleine sculpturen, alledaagse voorwerpen) allesbehalve nuchtere en bescheiden kleinkunst. Ze geven gehoor aan een zeer concrete en persoonlijke behoefte aan meditatie en proberen de reactie van de kijker bijna te dicteren, alsof ze stellingen zijn die geen ruimte voor scepticisme laten.